Η αρχή έγινε στην πρωτεύουσα της χώρας, όταν το χριστουγεννιάτικο καράβι που θα στολίζει την Πλατεία Συντάγματος για την περίοδο των εορτών φωταγωγήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου. Δύο μέρες μετά ακολούθησε το χριστουγεννιάτικο καράβι του Πειραιά, το εμπορικό λιμάνι του οποίου ανήκει κατά βάση στην κινεζική COSCO κι ίσως αποτέλεσε και πηγή έμπνευσης του άρθρου. Όπως παρατηρεί σωστά η ανταποκρίτρια, και σε άλλες μικρότερες ελληνικές πόλεις αντικαθίσταται σταδιακά το δένδρο με το καράβι που περιγράφεται ως το "ξεχωριστό έθιμο ενός ναυτικού έθνους".
Στην Ελλάδα το σύγχρονο χριστουγεννιάτικο δέντρο εισήχθη πριν από 150χρόνια από τον Όθωνα της Βαυαρίας, πρώτο βασιλιά του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
Η σύγχρονη Κίνα θα ήθελε να θεωρεί εαυτόν ως τέτοιο ειδικά τώρα που φαίνεται να ξεπερνά το ιστορικό τραύμα του διατάγματος του Haijin. Αυτό πρωτοεκδόθηκε τον μακρινό 14ο αιώνα κατά τη διάρκεια της Δυναστείας των Ming και πάλι κατά τη διάρκεια της Δυναστείας των Qing και αποσκοπούσε στην καταπολέμηση της πειρατείας. Αντ' αυτού όμως αποτέλεσε ένα ανυπέρβλητο γραφειοκρατικό εμπόδιο των ναυτικών επιδιώξεων της Κίνας, το οποίο όμως φαίνεται να ξεπερνά σταδιακά τις τελευταίες δεκαετίες όταν και επανενώθηκε σταδιακά με την διεθνή κοινότητα. Στην Ελλάδα το σύγχρονο χριστουγεννιάτικο δέντρο εισήχθη πριν από 150χρόνια από τον Όθωνα της Βαυαρίας, πρώτο βασιλιά του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Αιώνες πριν, τα μικρά παιδιά στα ελληνικά νησιά πήγαιναν από πόρτα σε πόρτα με ξύλινες βάρκες στα χέρια, τραγουδούσαν τα κάλαντα στους γείτονες και αυτοί τοποθετούσαν κάποιο κέρασμα στο εσωτερικό του καραβιού.
Σήμερα, τα διακοσμητικά καραβάκια σημειώνουν εμπορική επιτυχία, καθώς “όλο και περισσότεροι μαθαίνουν πως δεν πρόκειται για ελληνικό έθιμο”. Όσοι όμως θελήσουν να αποτινάξουν το γερμανικό έθιμο αλλά και να μην αγοράσουν κάποιο καραβάκι κατασκευασμένο στην Κίνα μπορεί να χρειαστεί να ξοδέψουν «κι εκατοντάδες ευρώ, ειδικά αν τα καραβάκια είναι χειροποίητα από Έλληνες τεχνίτες». Πέραν των όποιων διαφωνιών σχετικά με την παράδοση του χριστουγεννιάτικου καραβιού, αρκετοί ειδικοί συμφωνούν πως η τάση επαναφοράς του είναι ενδεικτική της προσπάθειας επιβίωσης της Ελλάδας ως έθνους.
Η Αικατερίνη Πολυμέρου-Καμηλάκη, Διευθύντρια του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας ανήκει σε αυτούς και τονίζει πως "δεν μπορούμε πλέουμε στη θάλασσα της παγκοσμιοποίησης και της απεραντοσύνης, καθώς είμαστε ολιγάριθμοι και θα χαθούμε», για να συμπληρώσει πως «αν δεν βρούμε κάτι σταθερό να πιαστούμε όπως οι ρίζες μας, τότε σίγουρα θα μας πάρει ο άνεμος». Η ανταπόκριση καταλήγει με την ευχή «ένα από αυτά τα καραβάκια να μεταφέρει την Ελλάδα σε πιο ήρεμα νερά και εν τέλει σε ένα ασφαλές λιμάνι», λησμονώντας όμως πως αυτός δεν ήταν ποτέ ο σκοπός κατασκευής των καραβιών.
