Η δεύτερη και η τρίτη γενιά των μουσουλμάνων μεταναστών της μεταπολεμικής περιόδου (η κουλτούρα Beur) – επιδίωξαν με διάφορους τρόπους να γίνουν μέρος της αστικής κοσμοπολίτικης κουλτούρας, όπως μέσω της ραπ. Δυστυχώς η γαλλική σοσιαλδημοκρατία για δεκαετίες διέπραξε ένα έγκλημα κατ΄ εξακολούθηση αφήνοντας τις λαϊκές συνοικίες να αποσυντίθεται, επιτρέποντας έτσι την ανάπτυξη μιας μηδενιστικής τάσης.

Η επίθεση κομάντο στην σατυρική εφημερίδα-σύμβολο της αστικής αριστεράς Charlie Hebdo, φυτώριο της μετά του Μάη του 68 εποχής ελευθεριακών αριστερών με έντονα αντι-ρατσιστικές, αντι-εκκλησιαστικές και αντι-μιλιταριστικές αντιλήψεις, εδράζεται στο πολιτικό όραμα του takfirism. Οι Takfiri (ο όρος « takfir » σημαίνει ανάθεμα/αφορισμός) είναι μια εξτρεμιστική ισλαμιστική ομάδα οπαδιστικής νοοτροπίας και βίαιης ιδεολογίας που εμφανίζεται στην Αίγυπτο το 1971 – για κάποιους είναι η σύγχρονη έκφανση του αντίστοιχου κινήματος Kharijites του εβδόμου αιώνα. Οι Takfiri θεωρούσαν ότι οι μουσουλμάνοι που δεν συμμερίζονται τις απόψεις τους είναι αποστάτες, και επομένως, αποτελούσαν νόμιμους στόχους για τις επιθέσεις τους. Πρόκειται για μια διάσπαση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας από μια ομάδα καθαρολόγων η οποία όχι μόνο έριχνε ανάθεμα (Takfir) σε άλλες μουσουλμανικές ομάδες, αλλά αρνιόταν να προσευχηθεί μαζί τους και έθετε εαυτόν σε εξορία. Σήμερα πολλά νεο-φονταμενταλιστικά κινήματα στηρίζονται σε αυτήν την παράδοση και έχουν αναπτύξει μια ρητορεία για την επιστροφή σε μια υποτιθέμενη ‘καθαρότητα του πρωταρχικού Ισλάμ’.

Άραγε να βαδίζουμε προς μια νέα πολιτική (δημοκρατική) λιτότητα, αυτή της στρατικοποίησης και του αυταρχισμού στην Ευρώπη φτιάχνοντας Patriot Act à la française ou l’européenne – όπως έκανε ο Μπους μετά την 11η Σεπτεμβρίου - στο όνομα της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης 

Η εγκληματική επίθεση στο κέντρο του Παρισιού έρχεται ως πράξη απελευθέρωσης να κατακτήσει τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς της Ευρώπης. Βασικό μέλημα του πολιτικού εξτρεμιστικού ισλαμισμού είναι η ΄αφύπνιση συνειδήσεων και η επιστροφή των μουσουλμάνων στο σωστό δρόμο΄. Η οικονομική και κοινωνική συγκυρία στην Ευρώπη βοηθά πολύ ώστε αυτό το κάλεσμα των φονταμενταλιστών, οι οποίοι προωθούν μια μορφή πνευματικής αποικιοκρατίας στην Ευρώπη, να βρει ευήκοντα ώτα: ΄καταπιεσμένοι μουσουλμάνοι όλης της Ευρώπης ελάτε υπό την σκέπη του ισλαμιστικού προστατευτισμού. Πρόκειται για μια αντίστοιχη λογική με την σιωνιστική που κατάφερε με επιτυχία να εργαλειοποιήσει τον αντισημιτισμό προς όφελος της. Σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, τα δύο εντεταλμένα αδέλφια Κουασί εκτέλεσαν αυτούς που εκπροσωπούν την ΄ρατσιστική αριστερά΄. Ο Charlie Hebdo κατηγορείται έτσι από τον πολιτικό ισλαμισμό, που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί παρά να είναι φανατικός, ότι ασκεί την ισλαμοφοβία της αριστεράς. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να αυξηθεί πραγματικά η ισλαμοφοβία και η συνωμοσιολογία. Στην μετά-Charlie Hebdo υπάρχει ο κίνδυνος εκατομμύρια μουσουλμάνοι στη Γαλλία και στην Ευρώπη να γίνουν όμηροι ενός ακραίου πολιτικού προσηλυτισμού με πρόσχημα τη θρησκευτική ταυτότητα. Ο κίνδυνος ακόμα περισσότεροι (νέοι) γάλλοι μουσουλμάνοι, που τώρα θυμώνουν αλλά και φοβούνται ακόμα πιο πολύ, να σταλούν στην εγκληματικότητα και την περιθωριοποίηση μεγαλώνει. Η στρατηγική των πολώσεων διευκολύνει τους ολοκληρωτιστές. Έτσι μπορεί να ανοίξει ο ασκός του αιόλου οδηγώντας στην εξαπόλυση μιας πραγματικά ρατσιστικής, συμβολικής και σωματικής, βίας, όπου τα θύματα θα είναι οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι αλλά και όλοι οι Γάλλοι και ευρωπαίοι πολίτες.

Όμως κερδισμένοι αυτής της ιστορίας δεν φαίνεται να είναι μόνο οι φονταμενταλιστές της Al Qaeda και του Daesh ("Islamic State of Iraq and the Levant"), αλλά οι αντιδραστικοί και ισλαμόφοβοι όλων των αποχρώσεων που εντείνουν την πόλωση. Ο Edgar Morin περιγράφει την κατάσταση με ιδιαίτερα γλαφυρό τρόπο σε κείμενο του την επόμενη της εγκληματικής επίθεσης στην εφημερίδα Le Monde: « (…) Non seulement les fanatiques meurtriers croient combattre les croisés et leurs alliés les juifs (que les croisés massacraient), mais les islamophobes réduisent l’arabe à sa supposée croyance, l’islam, réduisent l’islamique en islamiste, l’islamiste en intégriste, l’intégriste en terroriste.».

Παγιδευμένη ανάμεσα στην καθεστηκυία οικονομική λιτότητα και στον ανερχόμενο κοινωνικό διχασμό, η Ευρώπη μέσω της μη-πεφωτισμένης ηγεσίας της επαναλαμβάνει πανικόβλητη μηχανικούς λόγους περί της παράδοσης του διαφωτισμού για την ελευθερία του λόγου και της δημοκρατίας αποσιωπώντας το κοινωνικο-οικονομικό αδιέξοδο που αυτή η ίδια έχει δημιουργήσει. Στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας, ο γαλλικός λεπενισμός κηρύττει θρησκευτικό πόλεμο εμμένοντας να προπαγανδίζει υπέρ του δόγματος του σοκ των πολιτισμών. Στο όνομα της ελευθερίας και της δυτικής δημοκρατίας, ο κρυφο-εθνικιστικός σαρκοζυσμός ανακηρύσσει ΄βαρβάρους που κήρυξαν πόλεμο στη Γαλλία παίζοντας στην πραγματικότητα το χαρτί του περιορισμού των δημοκρατικών ελευθεριών, της αστυνομοκρατίας, της ασφαλειοποίησης και εν τέλει της πολιτικής νομιμοποίησης του λεπενισμού για συμμετοχή του στην εξουσία στις επόμενες προεδρικές εκλογές στη χώρα. Η κανονικοποίηση του εθνικιστικού εξτρεμισμού δεν απέχει και πολύ. Όλοι οι παραπάνω έχουν κοινό συμφέρον να αυξηθεί η αντιπαράθεση και ριζοσπαστικοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού στη Γαλλία και για να γίνει αυτό η τακτική της ξενοφοβίας πλέον δεν αρκεί. Ο αντι-μουσουλμανισμός γίνεται όλο και πιο ριζοσπαστικός και βασανιστικός και τείνει να στιγματίζει έναν πληθυσμό ακόμη μεγαλύτερο σε αριθμό από τον εβραϊκό, ο οποίος στιγματίστηκε από τον αντισημιτισμό πριν από τον πόλεμο και την περίοδο Vichy.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον κινδύνου αποφασίστηκε συνάντηση στο Παρίσι των Υπουργών Εσωτερικών της Ε.Ε., του υπουργού Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, του επικεφαλής για την αντιτρομοκρατία στην Ευρώπη και άλλων αξιωματούχοι, για να ψάξουν τρόπους για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Άραγε να βαδίζουμε προς μια νέα πολιτική (δημοκρατική) λιτότητα, αυτή της στρατικοποίησης και του αυταρχισμού στην Ευρώπη φτιάχνοντας Patriot Act à la française ou l’européenne – όπως έκανε ο Μπους μετά την 11η Σεπτεμβρίου - στο όνομα της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης, στο όνομα της ρεπουμπλικανικής τάξης (ordre républicain) και της εθνικής και ευρωπαϊκής ενότητας; Άραγε να μην υπάρχει άλλος τρόπος να αντισταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις ενάντια σε αυτή την λαίλαπα της παγκοσμιοποιημένης πολιτικής των αντιποίνων για την πολιτισμική και βιολογική ταυτότητα;

 Θα ΄θελα τόσο πολύ ο Cabu να μπορούσε να έφτιαχνε ένα σκίτσο για όλα αυτά…